گرگور سامسای عزیز

چیزی که میخوام بگم شاید براتون غیر قابل هضم باشه  وشوکه کننده

باز تو حالت دست به چونگی نشستم واین بار فکرایی تو سرم می چرخه که بوی زندگی نمیده و هیچ نشونه ای از دختری که بهش لقب شوالیه ی نور دادین نداره

خستم خیلی هم خستم وامیدوارم خدا اینو بفهمه و خودش یه فکری کنه  چون ممکنه کار به جاهای باریک بکشه  یه نامه به گرگور سامسای مسخ نوشتم   گر چه جز محرمانه هامه اما اجازه میدم شما هم بخونید

گرگور سامسای عزیز این چند روزه عجیب به یادت هستم ، شاید بین این همه آرزوهای رنگارنگی که این روزها مردم دارند آرزوی حشره شدن احمقانه به نظر بیاد ، اما تو که خوب میدونی چقدر دلم میخواد جای تو بودم

وقتی کافکا تو رو خلق کرد شخصیت حشره ای خاصی بهت نداد و شاید همین باعث عذاب کشیدنت شد ، میدونم میگی به حال من چه فرقی میکنه ؟ اما براش توضیح قانع کننده دارم

من ترجیح میدم اگه زمانی  حشره بشم حتما سوسک باشم ، یعنی اجازه انتخاب داشته باشم  چون طفل معصوم به هر جا بره با کفش ودمپایی ازش استقبال میشه و زندگیش خلاص. 

می دونم میدونم که تو دلت نمیخواد بمیری اما گرگور جان این بهترین روش انتحارِ و صد در هزار جواب میده

اول - اینکه با دمپایی چنان  محکم به سر سوسک می کوبند که در جا عمرشُ میده به شما

دوم- کسی برای مرگ سوسک غصه نمیخوره

سوم - خرج مراسم کفن ودفن سوم چهلم سالگرد نداره

چهارم - همه از مرگ سوسک خوشحال می شن

 و اما اگر سوسک بشم دلم میخواد با همون دمپایی آبی فیروزه ای  مامان پری بمیرم ، همون که عکسشُ دیدی

قربونش برم مهارت زیادی تو کشتن سوسک داره ، تازگیا هم یکی دوتا روش ضربه زدن جدید یاد گرفته ، می کشه بدون زجر کشیدن

اینطوری مامانم داغ فرزند نمی بینه ، غصه دار نمی شه  ، گریه هم نمیکنه ، منم به مراد دلم می رسم

صرفا جهت اطلاعتون

 برگشتم خونه هفته ی دیگه باز میرم

ا