6

تازگیا عادت جدیدی پیدا کردم دلم که برای خودم تنگ میشه به جای اینکه برم سراغ دفترو نوشتن  میخزم گوشه اتاقم ، قسمتی که شده محل کارم وشروع میکنم به دوخت و دوز اونقدر عروسک دوختم که نمیدونم چیکارشون کنم

 شاید به نظرتون برسه این روزا زیاد غر زدم ویا شکایتی داشتم ، خب راستش حق دارین کسی که در جواب دوستش بنویسه من به وجود خدا شک دارم آدمی شاکی  و عاصی به نظر میاد اما بهتره بگم بیشتر لجبازه تا شاکی

من بنده معتقدی هستم اما یکم متفاوت ، شاید نشه به روش معمول وجود خدا رو بهم اثبات کرد میدونم هست اما اگه سوالی تو ذهنم بچرخه تا جوابش رو پیدا نکنم هر چیزی رو نمیپذیرم اینم یه نوع وسواس وخود ازاریه ولی من یه علامت سوال به دنیا اومدم ، تا این حد که بچه بودم بهم میگفتن خورشید چرایی  چون پشت بند هر حرفی یه چرا ویه سوال وجود داشت  ومتاسفانه یا خوشبختانه طرف مقابل رو کلافه می کردم ، البته طبق تعریف دیگران :))

شاید بیشتر از هر ادم معتقدی خدا رو تو زندگیم حس کردم جوری که حس میکنم بنده ی خاص خدا هستم اما این انتظار رو دارم کمی ، فقط کمی بهم حق بدن که غر بزنم گاهی نمیشه واقعا نمیشه تصور کرد دنیا از در دوستی وارد شده و همه چیز زندگی واقعا هماهنگ و در ارامشِ گاهی لازمه با زندگی بجنگی  فقط برای زنده موندن  و این جنگ جنگِ تو وزندگی واون لحظه ای که تو زنده موندی  وبرای خودت زندگی خوب ساختی تونستی ازش انتقام بگیری کسی میتونه این حرف منو درک کنه که بتونه برای چند ثانیه نفسش رو تو سینه حبس کنه و وقتی به مرز خفگی رسید نفس بکشه چه حسی پیدا میکنه ؟

نمیدونم دوستان وقت یه دندون درد چقدر میتونن صبور باشن وبه خودشون مسلط،  ولی با شناختی که از خودم دارم صبر من خیلی زیاد نیست اونم  دو روز بعد از شیمی درمانی شاید این بیماری لعنتی و حرفهایی که می شنوم باعث شده به خدا شک کنم اخه این چه جور خدایی که با درد امتحان میگیره ؟ چطور مهربونی که باعث میشه موقع درد زمین گاز بزنم ؟ و این قبیل حرف ها اما در حد همون دو سه روز اولیه است وبعد به خودم مسلط میشم

میدونم خدا هم حرفهامُ به دل نمی گیره و همیشه حواسش به بنده ی خودش هست

----------------------------------------------