ارامشی که نیست در جنگی هم اگر حاضر نبودیم ، جنگی در ما حاضر بوده همیشه .

وقتی خسته میشم ، وقتی کم میارم مثل الان، خوندن همین چند خط دست نوشته پدرم دوباره من رو به زندگی بر می گردونه وقتی کلاس پنجم بودم با خوندن جمله زندگی انسانهای همیشه موفق بازگو کننده گذشته ای تلخ و دردناک است به خودم میگفتم بالاخره همه تلخی ها رو باید تحمل کنم چون هدفم اون موقع موفق شدن تو زندگی بود و تو همون عالم بچگی فکر میکردم زندگی موفق ها باید تلخ باشه . تعریف دقیقی از موفقیت نداشتم ولی باید دوام میآوردم هنوز اثار تلخ و شوم مرگ مادر غربت وجنگ زدگی  تو زندگیمون کمرنگ نشده بود و من باید دوام میآوردم تا بعد ها برای چگونه موفق شدنم تصمیم می گرفتم
الانم ادم خاصی نیستم یعنی نه نویسنده خوبی شدم و نه بازیگر تئاتر بر خلاف اهدافم یه ادم به شدت معمولی شدم اما خودمُ موفق میدونم چون از ده سالگی مجبور شدم بزرگ بشم و چه زود وسریع بعد مادر جانشینش شدم ،و  در معرض امواج خشن دریای زندگی قرار گرفتم ولی هنوز زنده هستم ، هنوز نفس میکشم وهنوز به جنگم ادامه میدم واین از نظر من بزرگترین موفقیت و دستاورد زندگیمه هر چند که آسیب های جدی هم داشت و داره زود بزرگ شدن ناخواسته و گاهی حسرت زندگی نکرده به دلمه اما من بدنیا اومدم که یه مبارز باشم و فکر میکنم رسالت الهی من اینه پس در مقابل سرنوشت وخواست پروردگارم سر تعظیم فرود میارم وخوب وبد زندگیمُ می پذیرم