عمه ای با پر های کاغذی

این روزها دستام به شدتت می لرزند وبعد برای مدتی بی حس میشن صد دفعه گچ از دستم می افته  و نمی تونم بردارم ، عاطفه کوچولو بد وبدو از ته کلاس میاد گچُ میده دستم تا یه مساله حل کنم ویا تکلیفی بنویسم

 هیچ چیزی مثل سابق تو ذهنم نمی مونه و مجبور میشم کف دستامُ پر کنم از یادداشت های مختلف دکتر برام یه سری آزمایش واسکن نوشته ولی انجام ندادم وفکر کنم هیچوقت انجامشون ندم بذار هر اتفاقی میخواد بیافته تو عالم بی خبری پیش بیاد

یه حس عاشقانه با حال نسبت به خودم دارم  خیلی خیلی خودمُ دوست دارم بخاطر همین حس وحال ، حال روحیم خوبه خیلی حرفها برای گفتن هست امابی حسی دست هام باعث میشه نتونم به راحتی تایپ کنم با هر کلمه تایپ کردن ماساژشون میدم وبه کارم ادامه میدم می دونید من لجباز تر از اینم که بگذارم بیماری مانع انجام کارای دلخواهم بشه :)))با همین وضع چند تا عروسک دوختم و گذاشتم بالای سرم که شبا راحت بخوابم :)))

می نویسم که فراموش نشم فقط باید رمز وبلاگمُ  به یه آدم معتمد بدم که اگه یک درصد فقط یک درصد احتمال فراموش کردنش باشه کسی باشه که بهم ِیاد آوری کنه

یه فیلم ژاپنی دیدم که اسمش رو فراموش کردم اصلا همه ی فیلمُ فراموش کردم جز همین صحنه ، مردِ فراموشی حاد داشت وبخاطر اینکه خیلی چیزا رو فراموش نکنه یادداشت های کوچیکی رو به لباسش سنجاق می کرد کاری که من وقتی دستام پر یادداشته انجام میدم وبرادرزادم بهم میگه عمه پرنده شدی ، اینام پرهات هستند چرا پرواز نمی کنی ؟  و با لبخند بهش میگم خدا رو کی دیده شاید یه روز عمه ات تونست با این پرای کاغذی پرواز کنه

واقعا شوق پرواز دارم میرم بالا پشت بوم دستامو باز میکنم ، باد به پر های کاغذیم میخوره ولی بعد یادم میاد که من باید از زندگی انتقام بگیرم ، باید اونقدر بمونم که به تک تک آرزوهام برسم پس حالا حالاها با زندگی کار دارم

همین حس وحال عاشقانه وادارم میکنه که به خودم بگم خوب میشی عشقم و به خاطر خودم هم که شده باید خوب بشم