سال بلوا

( گفتم اب ، و ساعت لنگریمان گفت : دنگ دنگ دنگ )

فاصله ها از میان برداشته شده اند و حال و گذشته در هم آمیخته اند : حسینای مسحور شده با زلفی آشفته ایستاده است ، اما نه بر پله های شهرداری که در ذهن نوشافرین ؛ دکتر معصوم طناب دار حسینا را می بافد  و با قنداق موزر به مغز نوشافرین می کوبد ؛سرهنگ در پی پیمودن پله های ترقی از شیراز به سنگسر می افتد ؛ملکوم آلمانی در کار ساختن یک پل بزرگ از کوه پیغمبران به کافر قلعه است؛ و سروان خسروی  در پی آن است که همه کوچه های شهر به خیابان خسروی ختم شوند .اما همه یک داغ به پیشانی دارند ؛همان که سال بلوا را آغاز می کند .همان که همه ناچار به انتخابش بودند . و مقصر کیست وقتی بازی یگانه نیست ؟