10

این روزا همه کم حرفند و من پر حرف ترین تنهای دنیا

همه سرشون تو لاک خودشونه گفته بودم بهترین اوقاتم وقتیه که تو مدرسه  بین شاگردام و وقتی که میرم بخش کودکان ؟ بقیش پوچ و بی خوده یه سلول انفرادی که خودت خودتو توش زندانی کردی ومهر سکوت به لبات زدی این روزا  همه شاکیند از چی نمی دونم اما یه نا رضایتی تو چهره هاشون دیده میشه  حرفاشون به دل هم نمی شینه و از همه بدتر حرفایی که من میزنم اصلا گوش شنوایی نداره

منم بهشون قول دادم هیچ حرفی نزنم  که آزارشون بده قول دادم حالشون رو خوب کنم ، حرفای خوب بزنم ، بخندونمشون اما از خودم می پرسم من تو این زندگی کجا قرار دارم ؟ وقتی خودم خوب نیستم چطوری می تونم حرفای حال خوب کن بزنم؟ ا یهو چشمم به صورتک خندون گوشه اتاق افتاد ، به صورتم زدمُ رفتم  جلو آینه  از  خنده مصنوعی رو صورتش حالم بهم خورد  اما مجبورم  بخندم تا دیگران هم بخندند  یه جوری شده که  انگار من ناجیشون هستم  یه ناجی خسته که چیزی به روی خودش نمیاره  و هی انتظارشون  بالا وبالاتر میره  و اینطوریه که تنهایی من به وسعت یک سیاهچاله تو منظومه شمسی شده ، سیاهچاله ای که هر روز بیشتر منُ تو خودش فرو می بره  

خورشید چی شده ؟

هیچی چطور؟

عروسکی که بهم دادی  نمی خنده اصلا چرا دهان نداره ؟ 

مال منم نمی خنده

واسه منم نمی خنده

و صداشون رفت آسمون که چرا عروسکامون دهان ندارن

اون لحظه بود که متوجه شدم همه ی بیست عروسکی که  برای بچه های بخش کودکان  دوخته بودم  هیچ کدوم دهان ندارند

 یواش و زیر زبونی گفتم  اینا خورشید هایی هستن که قول دادن سکوت کنند

چی ؟ متوجه نشدم چی گفتی  ؟

هیچی ، چیزی نگفتم

خب یادم رفت براشون دهان بگذارم همه اش رو بدین بهم الان با ماژیک براشون دهان می کشم

چشمای سیاهش زل زده بود تو چشمام و باز پرسید چی شده ؟

اههه امیر عباس چته  قرص چی شده خوردی ؟ هیچ، هیچی نشده

چپ چپ نگام کرد و گفت تو  مثل همیشه مهربون نیستی ، نمی خندی   حتی سهمیه غلغلکمو ندادی پس یه چی شده دروغ نگو

هیچی  به جون مر مر طلا چیزیم نیست 

 و مثل همیشه از دست سوالای عباس فرار کردم

از دست همه فرار کردمُ وخودمُ رسوندم به سلول انفرادیم پای کامپیوترم  تا دیگه کسی نپرسه چی شده خب من قول دادم سکوت کنم پس سکوت می کنم