43

سنگینی دستگاهی که مدام باید با خودم حمل کنم باعث شده از خونه نرم بیرون

دکتر میگفت کم کم بهش عادت می کنی اما محاله من به نفس کشیدن با دستگاه عادت کنم

هیچوقت  از خدا نپرسیدم چرا من ؟

اما الان میخوام بهش بگم منم حق دارم راحت زندگی کنم

پس لطفا کمی سلامتی

شیمی درمانی باز شروع شده

اینبار با دوز بالایی از دارو مواجه شدم که فکر کنم برای شیمی درمانی فیل مناسب باشه نه یه دختر پوست واستخون :))

وقتی شیمی درمانی شروع میشه یه دوره از یاس ونا امیدی هم همراهش میاد واین طبیعیه البته برای من خیلی موندگار نیست

بخاطر همین شاید تا مدتی اینجا چیزی ننویسم  البته  اخرین باری که تصمیم گرفتم ننویسم سه روز بیشتر دوام نیاوردم اما همون مدت کوتاه هم  موثر بود

 میرم تا دوره ی جدید از زندگی رو آغاز کنم

یه فکرایی تو سرمه که شاید تو دوره خلوت با خودم  اجرایی بشن

وقتی حال دلم خوب شد میام وبا هیجان از همه ی  دوره ی گذر می نویسم

پاندای کنفو کار با شمشیر چوبی

42

بعد از اعدام عموم پدر و مادرم هم که اون موقع فعالیت سیاسی  داشتن پاکسازی شدند  و پدرم که مسئول قسمتی از شرکت نفت بود  برای امرار معاش مجبور شد کار گر بنا بشه خب زندگی به سختی میگذشت هم جنگ بود و هم بابا اجازه ی هیچ فعالیتی نداشت 

از طرف خانواده مادری هم دایی جان که ایشون هم معلم بودن پاکسازی شدن   وزندگی خانواده ما و دایی دستخوش تغییراتی شد  که عواقبش تا الان گریبانگیرمونه

از طرف دیگه همون خلقی که بابا وعمو و دایی سنگشون رو به سینه میزدن و میخواستن دنیا رو براشون جور دیگه ای بسازن آنچنان تغییر رویه داد که زندگی برای ما سخت تر شد مامان میگفت تا مدتها اون عده از فامیل ، آشناها و همشهریا که نون به نرخ روز میخوردن و تو فضای اون دوره با چرخش 180 درجه تونستن خودشون رو بکشن بالا آنچنان عرصه رو به ما تنگ کرده بودن که  تو شهر کوچییمون به حاشیه رونده شده بودیم انگار مبتلا به طاعون بودیم   

وقتی دانشگاه قبول شدم اولین چیزی که پدرم بهم گفت این بود که بابا به هیچ کس وهیچ چیزی کاری نداشته باش سرت تو کار خودت باشه  ، یعنی اجازه هیچگونه فعالیت بقول بابا دردسر ساز رو نداشتم بچه های دایی هم همینطور   پدر  مادرامون به اندازه کافی زجر کشیده بودن ، نمی خواستن زندگی ما هم نابود بشه  چون زندگی عمو مجیدم براحتی اب خوردن نابود شد  و ما با چشم خودمون دیدیم و پدر مادر ودایی هم در معرض خطر بودند 

 از همون موقع ما یاد گرفتیم خودمون نباشیم چون ملت مبارزانی مثل عمو ودایی وبابا رو طرد کردن ، بهشون بر چسب منافق و مخالف و ... زدند

این پست در تایید مرام و ایدئولوزی  اونا نیست  فقط برای توضیح اینکه چی شد ما نقاب به چهره زدیم

و تصمیم گرفتیم دست روی دست بگذاریم

درسته زجر می کشیم اما تو زندگی به جایی رسیدیم که فقط به خودمون فکر کنیم و به هر طریقی که شده گلیم خودمون رو از اب بکشیم بیرون

بله ما نقاب می زنیم ولی   این شرایط ما تنها نیست نصف بیشتر مردم ایران همینطور هستن  تمام کسانی که با فرم گزینش مخصوصا اونایی که با اون بندی که می پرسه آیا در خانواده واطرافیانتون کسانی بودند که تو گذشته فعالیت سیاسی داشتن  و کمی بالاترش اون بندهای مخصوص خانواده شهدا جانبازها وآزاده ها ( با احترامی که براشون قایل هستم )   مواجه باشن  میتونن درک کنن که من وامثال من از چی می ترسیم نمیخوایم زندگی  ترسناک گذشته تکرار بشه

 جرم ما چی بوده ؟ چوب اشتباهات والدینمون رو می خوریم  خب این انصافه که ما نتونیم به مشاغل خوب دسترسی داشته باشیم فقط بخاطر اینکه والدینمون تو یه مقطع زمانی وارد راهی شدن که فکر می کردن درسته ؟ وقتی بخاطر گذشته ی سیاسی پدر مادرم من بشم بچه منافق فکر میکنید تنها راه چیه ،  نقاب زدن 

مجبوریم نقاب بزنیم وهمرنگ جماعت بشیم  تا بتونیم زندگی کنیم  

گفتن اینکه دنبال راه جدید باید بود یا نخواستن شغل دولتی راحته اما شرایط با شرایط فرق میکنه

41

آدرسی که براتون میگذارم ادرس سامانه ی مدیریت کتابخانه ها یا یه همچین چیزیه حالا عنوانش مهم نیست مهم اینه که از این به بعد شیک و مجلسی می تونید کتاب خونه های محل زندگیتون ویا کل کشور رو چک کنید و کتاب مورد نظرتون رو پیدا کنید   سمت چپ صفحه ای که باز میشه از قسمت جستجوی کتاب و با پر کردن گزینه های  خواسته شده می تونید کتابتون رو پیدا کنید وبعد  به کتابخونه مراجعه کنید اینطوری در هزینه رفت وامد و وقت وخیلی چیزای دیگه صرفه جویی میشه و مثل من با ذوق نمیرید کتابخونه وبعد دست از پا درازتر برگردید حداقل مطمعن میشید که کتاب مورد نظرتون رو دارن

,www . samanpl. ir

اونوقت باز بیاین بگین بهترین گزینه جای آرزوی داشتن در ختی با میوه ی کتاب رفتن به کتاب خونه است خب رفقا فکر کردید بنده کجا زندگی میکنم تو یه شهر کوچیک با دو کتابخونه که صبح تا حالا صد تا کتاب سرچ کردم وبا پیام کتاب مورد نظر شما یافت نشد مواجه شدم :(((

امیدوارم حداقل شما بتونید کتابای مورد علاقتون رو پیدا کنید اینجوری پیش بره بر خلاف میلم باید پی دی اف خونی رو شروع کنم

40

از کلمه ی اعدام  و عمل اعدام کردن متنفرم چون حس میکنم این روش بدترین نوع جون گرفتن یه آدمه

به هر دلیلی یک نفر اعدام بشه به نظرم تمام خاطراتی که برای عزیزانش باقی مونده  هم با اون فرد از بین میره  و کسی حق نداره همه ی چیزایی که یک نفر داره رو نابود کنه حتی اگه اون شخص یه جانی آدم کش باشه  چه برسه مبارز

از وقتی عمو مجیدم رفت نتونستم با کسی ازش حرف بزنم چون برچسب اعدامی خورده بود تو اون دوره و حتی همین الان نگاهها نسبت به اعدامیا و خانواده هاشون جور دیگه است  بماند که تو سالهای نه چندان دور دهه شصت خیلیاشون حتی یه قبر هم نداشتن که مادراشون وقت دلتنگی برن سراغ بچه هاشون و ما شانس اوردیم که جسد عموم وارد یکی از اون گورای دسته جمعی نشد

مادربزرگم بعد عموم دوام نیاورد چون منتظر بچش بود و با این امید که بر می گرده سه سال بعد رفتن عمو رو تحمل کرد و وقتی امیدش نا امید شد یه شب سرشُ گذاشت رو بالش  و دیگه بیدار نشد

بد تر از اعدام کردن دیدن صحنه ی اعدام آدماس و حال بهم زن تر از اون  بی خیال بودن نسبت به مرگ یه ادمه  همیشه از خودم می پرسم چطور دلشون میاد به راحتی دیدن یه فیلم برن مرگ یه ادمُ تماشا کنن

کاش هیچوقت قانون اعدام وجود نداشت  ولی افسوس که وجود داره  اما نه برای کله گنده ها

 دم دم انتخابات همه چی عوض میشه همه مهربون تر میشن اوضاع احوال حقوق و مزایا یکم بهتر میشه اما خرشون که از پل گذشت  همه دچار الزایمر میشن

همکارم میگفت  قرارِ استخدام رسمی بشیم مجلس تصویب کرده معلمای حق التدریس تبدیل وضعیت بشن اما کی وچه سالی خدا می دونه

و ما همچنان تو این مملکت گل وبلبل به نقاب زدن ادامه میدیم ببینیم کی خرمون از پل می گذره

خدا خودش رحم کنه بهمون چون وقتی خود واقعیت نباشی حتی نتونی لباس دلخواهتو بپوشی فقط بخاطر اینکه از فیلتر گزینش رد بشی داغون می شی رسما خرد وخاکشیر میشی  من که حس میکنم زیر سنگ آسیا استخونام داره خورد میشه  مدال برترین نقاب زن سال یا همه ی طول عمر رو باید به معلما بدن چون خوب بلدیم خود واقعیمون رو پنهان کنیم و متاسفانه حرفای باب میل حضرات بزنیم برای گذران زندگی

این پست هم با ترس نوشتم ولی در حال انفجار بودم که این کلمه ها تایپ شد

لعنت به این زندگی سگی

ترس تا مغز استخونمون رسوخ کرده و ملتی که نگران   باشن قدرت هیچ کاری ندارن حالا هی بگید حافظه تاریخی نداریم ، تاریخ تکرار میشه و این حرفا

اما علت تکرار تاریخ ترسی که گریبانگیرمون شده  ترس از هستی ساقط شدن  ، پاکسازی های شغلی و....

39

دست زیر چونه طبق معمول همیشه مشغول فکر کردن  هستم وبیخود به صفحه ی مانیتور زل زدم

دلم میخواد درختی با میوه ی کتاب تو خونه داشتم یا یه چراغ جادو که بجای سه آرزو بی نهایت خواسته  رو براورده می کرد

خیلی بی مزه میشه که هر وقت اراده کنی خواسته هات برآورده بشه اما همونقدر یا شایدم بیشتر بی مزه است که حسرت خیلی چیزا به دلت بمونه

چند تا کتاب سفارش داده بودم که فقط باید هزینش رو پرداخت می کردم اما بعد از بحران وال استریتی که تو خونه پیش اومد کنسلش کردم

کتابی برای خودن ندارم بخاطر همین با تمام وجود از خدا میخوام حداقل تا فردا یه درخت برآورده کننده ی خواسته های کتابی بهم بده فکرشُ کن یه صندلی گهواره ای زیر سایه ی درخت بگذاری وفقط بهش بگی درخت جان فلان کتاب  بعد دستتُ دراز کنی از یکی از شاخه هاش کتاب مورد علاقتو بچینی  و همینطور که  تو گهوارت نشستی  کتاب بخونی

فکر بعدی که میاد تو ذهنم اینِ که ای کاش توان سفر در زمان رو داشتم  اونوقت به قرن نوزده می رفتم و تو یکی از سالهای اون قرن تو کشور امریکا زندگی مشترک با یه گاوچرون رو تجربه می کردم  و یا تو همون سالها دختر جنگجوی گاو  نشسته می شدم دختر سرخپوستی که  باعث اتحاد قبایل میشد و پوز سفید پوستا رو به خاک می مالید 

یا رابین هود از نوع کابویش میشدم از همونایی که کلینت ایستوود نقششون رو معرکه بازی میکرد ٬ برای دستگیریم هزار دلار جایزه میگذاشتن و جایزه بگیرا دنبالم بودن

وقتی از این افکار میام بیرون که برادرزاده دو سالم میگه عمه  و سر بر میگردونم و می بینم جفت پا رفته تو لپ  تاپم و داره با ذوق بچگونه کار خرابی میکنه  ,و اگه کسی این افکار رو قطع نکنه معمولا تا جایی ادامه پیدا میکنه که از خستگی بیهوش میشم وخوابم می بره و ادامه داستان افکارم رو تو سینمای ذهنم بصورت خوابهایی فیلم مانند می بینم

خوشبختی های کوچک من

 امروز اول اردیبهشته یه روز جدید  ماه جدید و زندگی جدید

قرارِ به چیزی فکر نکنم و غصه نخورم

صبحی که با سینا حجازی جان شروع بشه می تونه بهترین صبح باشه  و یه روز عالی رو رقم بزنه

گقته بودم وسایل کارم به انباری تبعید شد  وبرای همیشه با عروسک و دنیای عروسکام خداحافظی کردم ، مگه میشه یه مادر بچه هاش رو برای همیشه از خودش دور کنه  بیشتر از چند ساعت دوام نیاوردم و دیشب خاتون خانم من متولد شد 

من مامان چهار دختر  دوست داشتنی هستم  وصاحب یه گربه ی ملوس که دوتا بچه ی شیرینک داره

میدونم هیچوقت نمی تونم  مامان یه بچه ی واقعی بشم  ولی مادری کردن برای عروسک ها هم خالی از لطف نیست

دخترایی که با دیدنشون تو کتابخونه قند تو دلم اب میشه و هر کدوم تو خیالم یه بچه ی واقعی هستن 

همه خوشبختی من خلاصه میشه تو همین کتابخونه، دنیای کتابا وعروسکام 

دنیای تخیلی  که برای خودم ساختم ، دنیایی که وقت درد ودلتنگی بهش پناه میارم و تنها جایی که توش احساس خوشبختی میکنم، یه جور ریکاوری ِ، جون گرفتن برای مواجه شدن با دنیای واقعی

بچه ها وقت عکس گرفتن خیلی شیطونی میکردند وبه زور یه جا موندن گربه جانم که وقت شیر دادن به بچه هاش بود و حال وحوصله نداشت یه ژست درست درمون بگیره

الان که دارم این چند خط رو می نویسم کتابخونه رو گذاشتن رو سرشون  

 از راست به چپ معرفی میکنم دختر تهرونی - دختر خندان - رقصان - فرشته کوچولو - خاتون وآخریم که  پیشی ملوسه که نه خودش اسم داره نه بچه هاش

راستش اولین تجربه من تو زمینه نگهداری حیوان خانگی من حتی نمیدونم چه اسمی براشون انتخاب کنم

 تو رو خدا قیافه گرفتن دختر تهرونی رو می بینید اسمش رو گذاشتم دختر تهرونی چون هدیه ی یه دختر تهرونی عزیز و دوست داشتنیه کسی که ندیدمش وتو یه گروه هنری با هم دوست شدیم اما موندگار وهمیشگی

بخاطر همین قیافش با بچه های خودم که دختر بندری هستن فرق داره :)) عاشق این غرورشم و موهای بلوند وپریشونش یاد دختر مغرورای کارتونا می افتم همون بچه پولدارایی که کسی رو تحویل نمی گیرن اما کم کم یخشون باز می شه

 اینم یه عکس  خانوادگی از دخترای گلم